ضمن سپاس و تشکر از حضورتان

لطفا بقیه وبلاگ های بنده را ببینید:

1 - وبلاگ نـــ ــــــ ــــور ( مذهبی جامع )

2 - وبلاگ ال یاسین ( مذهبی عمومی )

3 - وبلاگ مشـــکوة ( تخصصی قرآنی )

4 - یاد یـار مـهربان ( تخصصی مهدویت )

      منتظر حضور سبزتان هستم

اولین ساعات زیارتگاه شلمچه 

السلام علیکم یا انصار ابی عبد الله الحسین و رحمة الله و برکاته

عاشقان عاشق بلایند.
دُرَّ حیات در احتجاب صدف عشق است
و آن را جز در اقیانوس بلا نمی توان یافت؛
در ژرفای اقیانوس بلا .
عاشقان غواصان این بحرند و اگر مجنون نباشد چگونه به دریا زنند ؟

بانو فاطمه اسماعیل نظری:مرا در برابر شوهرم شکنجه دادند!

□ چند سال داشتید که برای نخستین بار توسط ساواک دستگیر شدید و به چه دلیلی؟

بسم الله الرحمن الرحیم.

حدود 20، 21 سال داشتم که در مهر ماه سال 1354، دستگیر شدم. در شانزده سالگی با آقای اکبر عزیزی همدانی ازدواج کردم. ایشان در کارخانه فیلکو کار می‌کرد و انسان بسیار متفکر و اهل مطالعه‌ای بود. از طریق یکی از همکارانش با گروه حزب‌الله آشنا شد و بعد از ازدواج، سازمان یک نفر را فرستاد که با من عربی و قرآن کار کند! در خانه ماشین تایپ هم داشتیم و مطالب سازمان را تایپ می‌کردم.



□ بیشتر روی چه مباحثی کار می‌کردید؟

مطالعات ما بیشتر در باره مسائل عقیدتی بود و غالباً به جلسات سخنرانی دکتر شریعتی، شهید مطهری، شهید بهشتی و شهید هاشمی‌نژاد می‌رفتیم. در سال 1352 ارتباطمان با سازمان قطع شد، ولی در سال بعد از طریق پسرخاله‌ام مهدی بخارایی- برادر شهید محمد بخارایی که حسنعلی منصور را ترور کرد- به سازمان وصل شدیم. در همان سال یکی از افراد سازمان، زیر شکنجه تاب نیاورد و همه ما را لو داد‍! یادم هست ساعت از نیمه شب گذشته بود که ریختند و ما را دستگیر کردند. مرا به زندان انفرادی انداختند و شوهرم را بردند که شکنجه کنند. هوا خیلی سرد بود و من هم از سرما و هم از شدت اضطراب می‌لرزیدم. در سلول هم فقط یک زیلوی خون‌آلود و چرک انداخته بودند و ناچار شدم همان را دور خودم بپیچم که کمی گرم شوم! تا صبح صدای فریاد کسانی را که شکنجه می‌کردند، می‌شنیدم و می‌لرزیدم! موقع سحر صدای اذان به گوشم خورد و احساس کردم آرام گرفته و گرم شده‌ام. هنوز هم وقتی آن اذان را می‌شنوم، همان احساس دلگرمی به سراغم می‌آید.

صدامی‌ها مرا تا گردن زیر خاک کردند؛

آن روز باران هم می‌بارید و 4 ساعت اسیر گِل بودم؛

بعثی‌ها مشروب می‌خوردند،

سر مرا نشانه می‌گرفتند و می‌خندید.

به گزارش خبرنگار حماسه و مقاومت فارس (باشگاه توانا)، بارها از شکنجه‌های نیروهای صدام در جنگ تحمیلی عراق علیه ایران شنیده‌ایم؛ از بریدن گوش و بستن دست و پای رزمنده‌ها تا زنده به گور کردن آنها.

وقتی پای حرف‌های از معراج برگشتگان می‌نشینیم، روایت‌هایی می‌کنند که در باورمان نمی‌گنجد برخی از انسان‌نماها به قدری قلب‌هایشان از حقیقت دور می‌شود که یک رزمنده 15 ساله را به هر نحوی که می‌خواهند، شکنجه می‌دهند؛ «محمدرضا آذرفر» یکی از جانبازان دفاع مقدس است که در 15 سالگی شکنجه بعثی‌ها را می‌بیند، در رزمی مردانه دچار موج‌گرفتگی می‌شود و امروز بعد از سال‌ها آثار آن ضربه‌ها او را به آسایشگاه نیایش کشانده است.

                                                                                                          ***

بنده در 15 سالگی عازم جبهه شدم؛ رزمنده بسیجی بودم؛ اول فروردین 67 یعنی یک ساعت و نیم از تحویل سال نو گذشته بود؛ در منطقه مریوان سه شبانه روز جنگیدم؛ سپس از شدت خستگی به پایگاه عراقی‌ها رفتم و خوابیدم؛ در مدتی که من خواب بودم، پایگاه عراقی‌ها از دست ما رفت؛ یک موقع از خواب بیدار شدم و دیدم یکی از پشت، گردنم گرفته و بلندم کرده است؛ او را که نگاه کردم خیلی ترسیده بودم؛ از نیروهای گارد ریاست‌ جمهوری صدام بود و مانند هیولا؛ یک لگد به کمرم زد و هنوزم جای آن محل ضربه درد می‌کند.

صدامی‌ها مرا تا گردن زیر خاک کردند؛ آن روز باران هم می‌بارید و 4 ساعت اسیر گِل بودم؛ صدامی‌ها مشروب می‌خوردند و سر مرا نشانه می‌گرفتند و می‌خندید؛ خدا خواست بچه‌های ما که از آن طرف شکست خورده بودند، صحنه را دیدند و صدامی‌ها را زدند؛ بچه‌ها مرا از زیر گِل بیرون کشیدند.

رزمنده‌ای آذری‌زبان مرا روی دوشش گرفته بود تا از منطقه خارج کند؛ آن موقع در پایگاه عراقی‌ها درگیری شد و او در همانجا به شهادت رسید. بعد از درگیری، من هم داخل دره‌ای عمیق افتادم و بعد از مدتی مرا از آن جا بیرون آوردند که در ابتدا مانند جنازه بودم که بعد از مدت طولانی درمان توانستیم روی پا بایستم.

 این مطلب توسط یکی از بینندگان عزیز وبلاگ در نظرات درج شده بود . برای اینکه بهتر بتوانیم احساس یک مادر ، همسر و فرزند چشم انتظار را درک کنیم ، این نوشته را تقدیم تان میکنم . خدایا ما را شرمنده شهدا نفرما ...

سالها از نزدیک شاهد اشکهای مادربزرگم بودم که در انتظار آزادی پسر اسیرش هر روز (آهنگ ای گل ناز من افتخاری ) را گوش میداد و اشک میریخت اسم این کاست را گذاشته بود نوار دایی ممد
ولی حتی عمرش قد نداد تا اسنخوانها و پلاک پسرش را بعد از سالها انتظار تحویل بگیرد
اخه دایی محمد ما خیلی مظلومانه و یک دفعه نا پدید شد ،تا چند سال حتی اسمش در لیست اسرا هم نبود
بعد از چند سال توی یک فیلم از صلیب سرخ ایشان را لابلای اسرای ایرانی دیده بودند ولی هنگام آزادی اسرا باز هم آزاد نشد و اصلا" (عراقیها ) گفتند اسیری با این مشخصات وجود نداشته است
 چند سال بعد از آزادی اسرا یک پلاک و چند تکه استخوان به ما تحویل دادند که البته همسرش باور نکرد که او محمد است ...
آخرین روزی که برای مرخصی پیش خانواده اش آمده بود محرم بود (و خانمش باردار ) . سفارش کرده بود نام فرزند تو راهی را اگر پسر بود (نام خودش+نام امام حسین )
بگذارند یعنی محمد حسین
حالا سالهاست از این ماجرا میگذرد و محمد حسین برای خودش مردی شده مردی که هرگز رنگ پدر را ندید
و همسری که جوانیش را به پای بزرگ کردن چهار بچه اش گذاشت و هنوز هم در انتظار آمدن محمد است !

داوطلب اعدام در اردوگاه تکریت

یکی از افسران عراقی، کمی جلوتر آمد و در حالی که سبیل‌هایش را تاب می‌داد، گفت: ما می‌خواهیم از جمع شما، یک نفر را اعدام کنیم! یک نفر داوطلب اعدام شود.

منبع : سایت هوران

با صدای به‌هم خوردن درهای آسایشگاه و ورود چند سرباز و افسر عراقی، سکوت شکسته شد. صدای آهن و فلز با فریاد بعثی‌ها به هم آمیخته بود.

ساعت هشت صبح بود. سربازها با قنداق تفنگ به پهلوی بچه‌ها می‌کوبیدند. برخورد خشن عراقی‌ها در اول صبح، با آن هجوم وحشیانه، نشان از یک اتفاق بزرگ داشت.

یکی از افسران عراقی، کمی جلوتر آمد و در حالی که سبیل‌هایش را تاب می‌داد، گفت: ما می‌خواهیم از جمع شما، یک نفر را اعدام کنیم! یک نفر داوطلب اعدام شود.

همه هاج‌و‌واج مانده بودیم. یعنی چی؟! اعدام؟! همین‌طور بی‌خودی؟! داد کشید: اگر از میان شما یکی داوطلب نشود، مجبور می‌شوم همه را بکُشم و وقتی میگم می‌کُشم، یعنی می‌کُشم.

سکوت سنگینی بر آسایشگاه حاکم شد. همه مات و متحیر مانده بودیم. وضع عجیبی بود. بعثی خشمگین گفت: من تا ده می‌شمرم.

ولوله‌ای بین بچه‌ها افتاد. بعد آن بعثی شروع کرد به شمردن. با غیظ و حالت خاصی اعداد را می‌شمرد: واحد، اثنین، ثلاثه، أربعه، خمسه، سته، سبعه... با هر شماره یکی از انگشتان دستش را باز می‌کرد. به هفت که رسید، داد زد و به عربی چیزهایی گفت. مترجم هم‌راهش گفت: فرمانده می‌گه، یکی از شما‌ها پیدا نمی‌شود که جان رفقایش را نجات بدهد؟ اگر کسی دستش را بالا نبرد، همه را می‌کشند.

قلب‌ها تند می‌تپید و نفس‌ها در سینه حبس شده بود؛ مثل وقتی که توی معبر، منتظر رمز عملیات باشی، فضا آکنده از سکوت شده بود.

افسر بعثی برای آخرین بار اخطار کرد و فریاد کشید: کسی داوطلب نیست که کشته بشود و رفقایش را نجات بدهد؟ اگر کسی جلو نیاید، همه را اعدام می‌کنیم.

زمان متوقف شده بود. انگار از در و دیوار مرگ می‌بارید. چه‌قدر سخت بود، وقتی در چنین جایی آدم را بخوانند. آخر این‌جا با خط اول جبهه فرق داشت. انگار در این مدت اسارت، آن حال‌و‌هوای جبهه رنگ باخته بود. انگار ته دنیا بود.

زمان متوقف شده بود؛ مثل وقتی که صدای صوت خمپاره را می‌شنوی و می‌شمری: یک، دو، سه، بعد زمان و زمین به‌هم می‌پیچد. ناگهان حسین برومند سکوت را شکست و فریاد کشید: من را بکُشید.

صدای فریادش چنان در آسایشگاه پیچید که رعشه بر تن عراقی‌ها افتاد.

عراقی‌ها از حرکت شجاعانه حسین متحیر بودند. به‌یاد لحظه‌ای افتادم که فرمانده دستور داد به میدان مین بزنم، و من سری چرخاندم که ببینم آیا کسی هست که هم‌پای من باشد.

آن‌جا هم حسین برومند را دیدم که داوطلب این راه بی‌بازگشت شده بود. عراقی‌ها حسین برومند را بردند برای اعدام. مگر می‌شد دیگر آرامش داشت. خدایا این چه آزمایشی بود؟! ولوله بین بچه‌ها افتاد و سکوت آسایشگاه را شکست. راستی سرنوشت برومند چه خواهد شد؟ شاید همه بچه‌هایی که زخمی افتاده بودند، مثل من شرمنده شدند.

چرا من دستم را بلند نکردم؟ خدایا! عجب درد بزرگی! این دیگر چه آزمایشی بود؟!

زخمی و تشنه، با دست‌ها و چشم‌های بسته، ما را کشاندی این‌جا. چرا وسط معرکه ما را نکشتی؟! حال عجیبی به من دست داد. با خودم گفتم این سنگین‌ترین پاتک جنگ بود.

همه به‌هم ریخته بودیم. از یک سو به‌خاطر حسین برومند که برای اعدام رفته بود و از طرفی به‌حال خودمان که نرفته بودیم. هولناک‌ترین ثانیه‌های انتظار را تحمل می‌کردیم که عاقبت بر حسین چه خواهد گذشت. توی همین حال‌و‌هوا بودیم که دیدیم عراقی‌ها برومند را با خودشان آوردند.

انگار یک تانکر آب یخ ریخته باشند روی سرمان. افسر عراقی دست حسین برومند را گرفت و بلند کرد و گفت: حسین، ارشد آسایشگاه شماست.

احساس شوق و شرمندگی توأمان ریخت توی دل‌مان. صحنة غریبی بود که کم‌تر انسانی ممکن است با آن روبه‌رو شود.

از آن روز، حسین محبویت خاصی بین بچه‌ها پیدا کرد. به‌خاطر از خودگذشتگی و ایمان راسخش به هدفی که برایش می‌جنگید، در جمع اسرا عظمت پیدا کرد. هیچ انسانی عظمت و بزرگی پیدا نمی‌کند، مگر این‌که لایقش باشد و برومند ثابت کرد که این لیاقت را دارد.

آرمان شريف| شهيدي كه سردار علي فضلي در خصوص او مي‌گويد: «اين شهيد بزرگوار به آن چيزي كه هدف و حقش بود، رسيد و خدا خواسته او كه شهادت بود را اجابت كرد.‌» در ايام سالروز ورود آزادگان به ميهن اسلامي در 26 مرداد ماه 1369 نگاهي به گوشه‌هايي از زندگي اين آزاده شهيد مي‌اندازيم كه تنها سه ماه و سه روز پس از آزادي از اسارت دشمن به دليل جراحت‌هاي متعدد جانبازي كه در بدن داشت از بند زمين آزاد شد و به آسمان‌ها پركشيد.

دوران كودكي

شهيد بهروز تركاشوند در خانواده‌اي پنج نفره در سال ۱۳۴۷ و در شهر اراك به دنيا آمد. به دليل شغل نظامي پدر، خانواده تركاشوند همواره در سفر به شهرهاي مختلف كشور بود. مدام در حال كوچ از اين شهر به آن شهر بودند. بعد از تولد بهروز و اقامتي موقت در شهر اراك، خانواده عزم رفتن به قم مي‌كنند و بعد از مدتي به شهر سمنان مهاجرت مي‌كنند و در آرادان و گرمسار ساكن مي‌شوند. بعد از اين جابه‌جايي‌ها، پدر خانواده به شهرستان ورامين مي‌رود و ساكن آنجا مي‌شود. ورامين مقصد آخر خانواده است و اين شهري است كه در آن دوران رشد، شكوفايي و پويايي بهروز تركاشوند شروع مي‌شود. او دوران نوجواني‌اش را در اين شهر مي‌گذراند و شخصيت اصلي‌اش در اين شهر شكل مي‌گيرد. شهيد بهروز تركاشوند از همان دوران كودكي شخصيت مردانه و استقلال‌طلبي داشت. دوست داشت دستش در جيب خودش باشد و خودش خرجش را دربياورد. همراه برادرش و چند تن از دوستانش كه آنها هم بعدها شهيد شدند چند چرخ دستي مي‌خرند و با آن در دشت‌هاي شني ورامين مشغول كانال‌سازي مي‌شوند.

روزهاي انقلاب

بهروز اما در كنار كار، درسش را نيز مي‌خواند كه روزهاي پرتنش انقلاب فرارسيد. درگيري‌هاي مردم با ارتش اوج گرفته بود. هر روز خبري از تعداد كشته‌ها مي‌رسيد. بهروز ۱۰، ‌۱۲ ساله بود كه اين روزها را تجربه مي‌كرد. كودكي با جثه‌اي كوچك و ضعيف كه مي‌خواست در فعاليت‌هاي انقلابي شركت كند و از ديگر انقلابيون عقب نيفتد. سنش كم بود اما سعي مي‌كرد در مراسم‌هاي مختلف آن زمان شركت كند. همراه برادرش فعاليت‌هاي انقلابي‌ را در مسجد محل زندگي‌شان ادامه مي‌دادند. خانواده خيلي نگران بهروز بودند. او هنوز در سني نبود كه بتواند از خودش دفاع كند. هرگاه در ورامين صداي تيراندازي شنيده مي‌شد خانواده خيلي نگرانش مي‌شدند، ولي بهروز با وجود كوچكي جثه‌اش، خيلي زرنگ و سريع بود. حواسش به همه چيز بود. سعي مي‌كرد بيشتر در همان ورامين بماند و كمتر به تهران برود. در ورامين درگيري‌هاي جسته و گريخته‌اي وجود داشت و بهروز به همراه ساير مردم مردانه پاي مبارزاتشان ايستادند تا اينكه انقلاب به پيروزي رسيد.

ديدار دو برادر در جنگ

بهروز درسش را تا اول نظري در مدرسه شهيد شيرازي مي‌خواند. مي‌خواهد درسش را ادامه دهد و در نظام جديد و نوپايي كه در كشورش شكل گرفته مفيد واقع شود، ولي حمله عراق به ايران كمتر از دو سال از پيروزي انقلاب تمام معادلات را به مي‌ريزد. حالا همه بايد براي رفتن به جبهه و دفاع از كشور بسيج شوند. بهروز هم از افرادي است كه مي‌خواهد قيد همه چيز را بزند تا در جبهه حضور داشته باشد. درسش را نيمه‌تمام مي‌گذارد. از طريق بسيج آموزش‌هاي لازم و مقدماتي را مي‌بيند. با خانواده خداحافظي مي‌كند و كوله‌بار سفر به غرب كشور را مي‌بندد. اولين اعزامش در سال ۶۲ به كردستان است. قرار است عازم كردستان شود. آن زمان هر كسي را به كردستان نمي‌فرستادند و كساني كه زبده و زرنگ بود‌ه‌اند به غرب كشور فرستاده مي‌شدند. هفت ماهي در كردستان مي‌ماند و مي‌جنگد تا اينكه بهزاد، يكي از برادرانش در سال ۶۳ به كردستان اعزام مي‌شود. بهروز از اين موضوع بي‌اطلاع است. دو برادر بي‌خبر از هم يك روز به طور ناگهاني در چادري همديگر را ملاقات مي‌كنند و فقط مات و مبهوت حدود ۲۰ ثانيه همديگر را نگاه مي‌كنند كه اشك شوق در چشمانشان حلقه مي‌زند و سرازير مي‌شود. همديگر را در آغوش مي‌گيرند و خاطرات سال‌هاي نه چندان دور را مرور مي‌كنند. اما انگار قرار نيست دو برادر براي مدت زيادي در كنار هم باشند. نوبت به اعزام‌هاي بهروز به جنوب كشور فرا رسيده است. او مرتب براي انجام مأموريت و حفاظت از كشور راهي جنوب مي‌شود و يكي از آرپي‌جي‌‌زن‌هاي قهار گردان علي اصغر تيپ ۱۰ سيدالشهدا لقب مي‌گيرد. بچه‌هاي خط به او شكارچي تانك مي‌گويند و كم‌كم همه رزمنده‌ها او را با اين لقب مي‌شناسند. اما شهيد بهروز تركاشوند همراه چند رزمنده ديگر در تاريخ 13/12/65 در فكه اسير مي‌شوند.

روزهاي بي‌خبري

خانواده شهيد تركاشوند ۹ ماه بي‌خبر از وضعيت فرزندشان به سر مي‌برند. در اين مدت نه پيامي، نه خبري از وضعيت بهروز مي‌آيد. هر روز اسامي شهدا را كنترل مي‌كنند تا ببينند خبري از بهروز مي‌شود يا نه. ولي هيچ خبري نيست. احساس سختي است بي‌اطلاعي از فرزند. مادر در اين ۹ ماه هزار بار پيرتر و شكسته‌تر مي‌شود. روزها پشت هم، به سختي و به كندي گذر مي‌كنند تا اولين نامه‌ شهيد تركاشوند از اردوگاه رمادي ۱۰ عراق مي‌رسد. خانواده خوشحال از اين نامه، گويي هجراني دوباره برايشان شروع شده است. وقتي خبر اسارت فرزندشان را مي‌شنوند، مي‌فهمند بايد خودشان را براي روزهاي طولاني نديدن فرزند آماده كنند و به همين نامه‌هاي گاه و بيگاهش دلخوش باشند.

شورش در اردوگاه

شهيد تركاشوند در مدت اسارت مسئول و ارشد اردوگاه مي‌شود. به دليل بينش خوبي كه در تبيين و تحليل مسائل سياسي داشته، بچه‌هاي اردوگاه خيلي زود جذبش مي‌شوند و پاي سخنانش مي‌نشينند. در كنار اينها شجاعت و جسارتش باعث دلگرمي بقيه اسيران مي‌شوند. صدام در يك برنامه تلويزيوني قصد بهره‌‌برداري سياسي از اسيران ايراني را دارد و مي‌خواهد فيلمي تبليغاتي از اين اسيران در كربلا بسازد. در گير و دار ساختن فيلم، ناگهان شهيد تركاشوند شروع به سر دادن شعار مي‌كند. با صداي شهيد تركاشوند، ديگر اسيران شور مي‌گيرند و صداي شعار بچه‌ها فضاي بين‌الحرمين را پر مي‌كند. بعثي‌ها همان‌لحظه ۱۵ علامت پشت پيراهن شهيد تركاشوند مي‌زنند تا وقتي كه به آسايشگاه رسيد مجازات و تنبيهاتي برايش در نظر بگيرند.

رهايي از اسارت يا رهايي از بند دنيا!

شهيد تركاشوند نزديك پنج سال در عراق اسير مي‌ماند و در تاريخ 6/6/69 به كشور بازمي‌گردد. براي خانواده روز بازگشت عزيزشان به كشور روز عجيبي است. بعد از سال‌ها ديدن چهره لاغر، ضعيف و تكيده فرزندشان حس و حال عجيب و غريبي را به هر پدر و مادري مي‌دهد. مادر شهيد تركاشوند هم طاقت ديدن جگرگوشه‌اش را پس از اين همه سال ندارد و از حال مي‌رود. برادران تا مدت‌ زيادي فقط مي‌گريند. مردم خانواده شهيد تركاشوند را تا دم در منزل همراهي مي‌كنند و در طول مسير ۲۰ گوسفند را به پاي اين آزاده قرباني مي‌كنند. در خانه شهيد تركاشوند بر بالاي بام مي‌رود و با بدني لاغر و ضعيف كمي به عربي صحبت مي‌كند و به تحليل وضعيت عراق مي‌پردازد. به‌قدري قشنگ و شيوا براي مردم حرف مي‌زند كه همه هيجان‌زده شروع به فرستادن صلوات كردند. فشار دوران اسارت و مجروحيت‌هايي كه در بدن شهيد تركاشوند به جا مانده بود او را بسيار ضعيف كرده بود. در روزهاي بعد از آزادي حال و روز خوبي نداشت. گاهي تشنج مي‌كرد و بر زمين مي‌افتاد، گاهي حتي ناي حركت و حرف زدن نداشت تا اينكه در تاريخ 9/9/69 تنها سه ماه و سه روز بعد از پايان دوران اسارتش، آزادي واقعي را تجربه مي‌كند. صبح هنگام از خانه بيرون مي‌رود و هنوز فاصله زيادي از خانه دور نشده كه روي خط آهن مي‌افتد و به آرزوي هميشگي‌ و ديرينه‌اش، شهادت مي‌رسد. روحش در خط آهن به پرواز درمي‌آيد و شتابان به سوي جانان و معبودش حركت مي‌كند.

شهيد تركاشوند قبل از شهادت چند آرزو داشت. اولين آرزويش اين بود كه دوباره بتواند به وطن بازگردد و بوسه بر خاك وطن بزند. دومين آرزويش اين بود كه مادر را به مشهد ببرد و در آخر ازدواج كند و سنت حسنه پيامبر(ص) را به جا آورد. بعد از رسيدن و انجام اينها ديگر خواسته‌اي از خدا نداشت. دقيقاً قبل از شهادتش چيزهايي كه آرزويش را كرده بود محقق مي‌شود. به وطن بازمي‌گردد، مادر را به مشهد ‌برد و هنوز يك ماهي از ازدواجش نگذشته بود كه به شهادت مي‌رسد.